ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

ΑΡΧΙΚΗ	Δεν είμαι άγγελος και δεν προσποιούμαι ότι είμαι. Αυτός δεν είναι ένας από τους ρόλους μου. Αλλά δεν είμαι ούτε διάβολος. Είμαι μια γυναίκα και μια σοβαρή καλλιτέχνης, και θα ήθελα έτσι να κριθώ. Δεν χρειάζομαι τα χρήματα, αγαπητέ. Εργάζομαι για την τέχνη. Ή είσαι γεννημένος καλλιτέχνης ή δεν είσαι. Και παραμένεις καλλιτέχνης, αγαπητέ, ακόμα κι αν η φωνή σου είναι χαμηλότερη από πυροτεχνήματα. Ο καλλιτέχνης είναι πάντοτε εκεί. Θα ήθελα να είμαι η Μαρία, αλλά υπάρχει η Κάλλας που απαιτεί να κρατώ την αξιοπρέπειά της. Ήμουν πάντα πολύ ώριμη για την ηλικία μου - και όχι πολύ ευτυχισμένη. Δεν είχα παιδικές φίλες. Θα ήθελα να μπορούσα να επανέλθω σ᾽ εκείνες τις ημέρες. Αν μπορούσα μόνο να τα ξαναζήσω όλα πάλι, πόσο θα ήθελα να παίξω και να χαρώ με άλλες κοπέλες! Πόσο ανόητη ήμουνα. Όταν η μουσική αποτυγχάνει να συμφωνήσει με το αυτί, ώστε να απαλύνει το αυτί και την καρδιά και τις αισθήσεις, τότε έχει χάσει το στόχο. Μια όπερα ξεκινά πολύ πριν σηκωθεί η κουρτίνα και τελειώνει πολύ αργότερα αφότου έχει κατέβει. Ξεκινάει στη φαντασία μου, γίνεται η ζωή μου, και παραμένει μέρος της ζωής μου για πολύ καιρό αφότου έχω εγκαταλείψει το κτίριο της όπερας. ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ 1923 έως 1977 (54)
Η Μαρία Κάλλας (Μαρία Άννα Σοφία Καικιλία Καλογεροπούλου) ( 2 Δεκεμβρίου 1923 - 16 Σεπτεμβρίου 1977) ήταν κορυφαία Ελληνίδα υψίφωνος, η πιο γνωστή ντίβα της όπερας. Η Κάλλας μέχρι σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς και κάθε τραγουδίστρια της όπερας φιλοδοξεί να κερδίσει τον τίτλο της “νέας Κάλλας”. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, κόρη του φαρμακοποιού Γεωργίου Καλογερόπουλου και της Ευαγγελίας Δημητριάδη που είχαν πάει στον Νέο Κόσμο για μια καλύτερη τύχη. Από μικρή είχε έφεση στην μουσική και πήρε μαθήματα σολφέζ και πιάνου, ήταν μόλις 11 όταν κέρδισε έναν διαγωνισμό παιδικού τραγουδιού. Το 1937 μετά το διαζύγιο των γονιών της επέστρεψε με την μητέρα της και την αδερφή της στη Αθήνα. Γράφτηκε στο Ωδείο στην τάξη τραγουδιού της Ελβίρα ντε Ιντάλγκο, η οποία ήταν σημαντική τραγουδίστρια της όπερας. Το 1940 προσλήφθηκε στην Λυρική σκηνή και μέχρι το 1945 πήρε μέρος σε πολλές παραστάσεις, όπως την οπερέτα Βοκκάκιος όπου πρωταγωνίστησε ως Βεατρίκη, την Τόσκα, την Καβαλερία Ρουστικάνα, τον Πρωτομάστορα του Καλομοίρη και άλλες. Το 1945 επέστρεψε στην Νέα Υόρκη όπου ζούσε ο πατέρας της και άλλαξε το όνομα της σε Κάλλας, αποφασισμένη να δημιουργήσει μια διεθνή καριέρα. Είχε στην αρχή κάποιες ατυχίες κι έμεινε 2 χρόνια άνεργη, το 1947 μετά από μια επιτυχημένη ακρόαση της δόθηκε ο ρόλος της Τζιοκόντα στην ομώνυμη όπερα. Η παράσταση δόθηκε στην αρένα της Βερόνας, ενώ τον επόμενο χρόνο ερμήνευσε την Ιζόλδη στην Βενετία. Στην Ιταλία γνωρίστηκε με τον κατά αρκετά χρόνια μεγαλύτερο της μουσικόφιλο βιομήχανο Μενεγκίν, τον παντρεύτηκε το 1949 κι εκείνος ανέλαβε τον ρόλο του μάνατζέρ της. Υπό την καθοδήγησή του κάνει εμφανίσεις στο Μπουένος Άιρες και στο Μεξικό και το 1951 εμφανίζεται στην σκάλα του Μιλάνου όπου γνωρίζει μια θριαμβευτική επιτυχία και γίνεται παγκοσμίως γνωστή. Τα επόμενα χρόνια οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη. Το 1955 με την Τραβιάτα, το 1956 αποθεώνεται στην μητροπολιτική όπερα της Νέας Υόρκης ως «Νόρμα», στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού το 1957. Εφτά χρόνια κράτησε το απόγειο της δόξας της. Οι εξαντλητικές δίαιτες καθώς και το γεγονός πως έφτανε την φωνή της στα όρια ερμηνεύοντας εκ διαμέτρου αντίθετους ρόλους στο ίδιο ρεσιτάλ ή σε μια σεζόν, είχαν επίπτωση αδυνατίζοντας τις ψιλές της νότες. Τον Ιανουάριο του 1958 αποχώρησε από την πρώτη κιόλας πράξη της Νόρμας και τον Μάιο η σκάλα του Μιλάνου διέκοψε το συμβόλαιο μαζί της. Το 1959 ερμήνευσε την Μήδεια στο Ντάλας και στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου με αρκετή επιτυχία. Εδώ ξεκίνησε ερωτική σχέση με τον Αριστοτέλη Ωνάση τον οποίο είχε γνωρίσει λίγα χρόνια πριν. Μετά το 1960 οι εμφανίσεις της μειώθηκαν αισθητά, σε κάποιες από αυτές οι κριτικές δεν ήταν καθόλου καλές. Στις 29 Μαίου του 1965 ερμήνευσε την Νόρμα στο Παρίσι και στην τρίτη πράξη κατέρρευσε στη σκηνή και μεταφέρθηκε λιπόθυμη στο καμαρίνι της. Είναι μια δύσκολη περίοδος, τόσο στα επαγγελματικά όσο και στα προσωπικά της. Ζητά διαζύγιο από τον Μενεγκίνι για να παντρευτεί τον Ωνάση μα εκείνος δεν της το δίνει. Αναγκάζεται να απεκδυθεί την αμερικανική υπηκοότητα και να λάβει την Ελληνική για να λυθεί ο γάμος της. Όταν τελικά τα καταφέρνει να μείνει ελεύθερη, θεωρεί πως έχει ανοίξει ο δρόμος για τον γάμο της με τον από χρόνια εραστή της Ωνάση, μόνο που εκείνος τον Ιούλιο του 1968 παντρεύεται την Τζάκι Κέννεντι. Το χτύπημα για την Κάλλας είναι βαρύ, την βυθίζει στην κατάθλιψη, κλείνεται στον εαυτό της και στο διαμέρισμα της στο Παρίσι. Την περίοδο 72-73 έκανε μία προσπάθεια να επανέλθει αλλά με θλιβερά αποτελέσματα, είχε χάσει εντελώς την φωνή της. Όπως και την επιθυμία της για ζωή. Έχοντας εθιστεί σε διάφορα φάρμακα για να αντέχει την πραγματικότητα, έφυγε από την ζωή στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 από καρδιακή προσβολή.

ΑΡΧΙΚΗ

Δεν είμαι άγγελος και δεν προσποιούμαι ότι είμαι. Αυτός δεν είναι ένας από τους ρόλους μου. Αλλά δεν είμαι ούτε διάβολος. Είμαι μια γυναίκα και μια σοβαρή καλλιτέχνης, και θα ήθελα έτσι να κριθώ.
Δεν χρειάζομαι τα χρήματα, αγαπητέ. Εργάζομαι για την τέχνη.
Ή είσαι γεννημένος καλλιτέχνης ή δεν είσαι. Και παραμένεις καλλιτέχνης, αγαπητέ, ακόμα κι αν η φωνή σου είναι χαμηλότερη από πυροτεχνήματα. Ο καλλιτέχνης είναι πάντοτε εκεί.
Θα ήθελα να είμαι η Μαρία, αλλά υπάρχει η Κάλλας που απαιτεί να κρατώ την αξιοπρέπειά της.
Ήμουν πάντα πολύ ώριμη για την ηλικία μου - και όχι πολύ ευτυχισμένη. Δεν είχα παιδικές φίλες. Θα ήθελα να μπορούσα να επανέλθω σ᾽ εκείνες τις ημέρες. Αν μπορούσα μόνο να τα ξαναζήσω όλα πάλι, πόσο θα ήθελα να παίξω και να χαρώ με άλλες κοπέλες! Πόσο ανόητη ήμουνα.
Όταν η μουσική αποτυγχάνει να συμφωνήσει με το αυτί, ώστε να απαλύνει το αυτί και την καρδιά και τις αισθήσεις, τότε έχει χάσει το στόχο.
Μια όπερα ξεκινά πολύ πριν σηκωθεί η κουρτίνα και τελειώνει πολύ αργότερα αφότου έχει κατέβει. Ξεκινάει στη φαντασία μου, γίνεται η ζωή μου, και παραμένει μέρος της ζωής μου για πολύ καιρό αφότου έχω εγκαταλείψει το κτίριο της όπερας.

ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ 1923 έως 1977 (54)

Η Μαρία Κάλλας (Μαρία Άννα Σοφία Καικιλία Καλογεροπούλου) ( 2 Δεκεμβρίου 1923 - 16 Σεπτεμβρίου 1977) ήταν κορυφαία Ελληνίδα υψίφωνος, η πιο γνωστή ντίβα της όπερας. Η Κάλλας μέχρι σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς και κάθε τραγουδίστρια της όπερας φιλοδοξεί να κερδίσει τον τίτλο της “νέας Κάλλας”. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, κόρη του φαρμακοποιού Γεωργίου Καλογερόπουλου και της Ευαγγελίας Δημητριάδη που είχαν πάει στον Νέο Κόσμο για μια καλύτερη τύχη. Από μικρή είχε έφεση στην μουσική και πήρε μαθήματα σολφέζ και πιάνου, ήταν μόλις 11 όταν κέρδισε έναν διαγωνισμό παιδικού τραγουδιού. Το 1937 μετά το διαζύγιο των γονιών της επέστρεψε με την μητέρα της και την αδερφή της στη Αθήνα. Γράφτηκε στο Ωδείο στην τάξη τραγουδιού της Ελβίρα ντε Ιντάλγκο, η οποία ήταν σημαντική τραγουδίστρια της όπερας. Το 1940 προσλήφθηκε στην Λυρική σκηνή και μέχρι το 1945 πήρε μέρος σε πολλές παραστάσεις, όπως την οπερέτα Βοκκάκιος όπου πρωταγωνίστησε ως Βεατρίκη, την Τόσκα, την Καβαλερία Ρουστικάνα, τον Πρωτομάστορα του Καλομοίρη και άλλες. Το 1945 επέστρεψε στην Νέα Υόρκη όπου ζούσε ο πατέρας της και άλλαξε το όνομα της σε Κάλλας, αποφασισμένη να δημιουργήσει μια διεθνή καριέρα. Είχε στην αρχή κάποιες ατυχίες κι έμεινε 2 χρόνια άνεργη, το 1947 μετά από μια επιτυχημένη ακρόαση της δόθηκε ο ρόλος της Τζιοκόντα στην ομώνυμη όπερα. Η παράσταση δόθηκε στην αρένα της Βερόνας, ενώ τον επόμενο χρόνο ερμήνευσε την Ιζόλδη στην Βενετία.

Στην Ιταλία γνωρίστηκε με τον κατά αρκετά χρόνια μεγαλύτερο της μουσικόφιλο βιομήχανο Μενεγκίν, τον παντρεύτηκε το 1949 κι εκείνος ανέλαβε τον ρόλο του μάνατζέρ της. Υπό την καθοδήγησή του κάνει εμφανίσεις στο Μπουένος Άιρες και στο Μεξικό και το 1951 εμφανίζεται στην σκάλα του Μιλάνου όπου γνωρίζει μια θριαμβευτική επιτυχία και γίνεται παγκοσμίως γνωστή. Τα επόμενα χρόνια οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη. Το 1955 με την Τραβιάτα, το 1956 αποθεώνεται στην μητροπολιτική όπερα της Νέας Υόρκης ως «Νόρμα», στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού το 1957. Εφτά χρόνια κράτησε το απόγειο της δόξας της. Οι εξαντλητικές δίαιτες καθώς και το γεγονός πως έφτανε την φωνή της στα όρια ερμηνεύοντας εκ διαμέτρου αντίθετους ρόλους στο ίδιο ρεσιτάλ ή σε μια σεζόν, είχαν επίπτωση αδυνατίζοντας τις ψιλές της νότες. Τον Ιανουάριο του 1958 αποχώρησε από την πρώτη κιόλας πράξη της Νόρμας και τον Μάιο η σκάλα του Μιλάνου διέκοψε το συμβόλαιο μαζί της. Το 1959 ερμήνευσε την Μήδεια στο Ντάλας και στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου με αρκετή επιτυχία. Εδώ ξεκίνησε ερωτική σχέση με τον Αριστοτέλη Ωνάση τον οποίο είχε γνωρίσει λίγα χρόνια πριν. Μετά το 1960 οι εμφανίσεις της μειώθηκαν αισθητά, σε κάποιες από αυτές οι κριτικές δεν ήταν καθόλου καλές. Στις 29 Μαίου του 1965 ερμήνευσε την Νόρμα στο Παρίσι και στην τρίτη πράξη κατέρρευσε στη σκηνή και μεταφέρθηκε λιπόθυμη στο καμαρίνι της. Είναι μια δύσκολη περίοδος, τόσο στα επαγγελματικά όσο και στα προσωπικά της. Ζητά διαζύγιο από τον Μενεγκίνι για να παντρευτεί τον Ωνάση μα εκείνος δεν της το δίνει. Αναγκάζεται να απεκδυθεί την αμερικανική υπηκοότητα και να λάβει την Ελληνική για να λυθεί ο γάμος της. Όταν τελικά τα καταφέρνει να μείνει ελεύθερη, θεωρεί πως έχει ανοίξει ο δρόμος για τον γάμο της με τον από χρόνια εραστή της Ωνάση, μόνο που εκείνος τον Ιούλιο του 1968 παντρεύεται την Τζάκι Κέννεντι. Το χτύπημα για την Κάλλας είναι βαρύ, την βυθίζει στην κατάθλιψη, κλείνεται στον εαυτό της και στο διαμέρισμα της στο Παρίσι. Την περίοδο 72-73 έκανε μία προσπάθεια να επανέλθει αλλά με θλιβερά αποτελέσματα, είχε χάσει εντελώς την φωνή της. Όπως και την επιθυμία της για ζωή. Έχοντας εθιστεί σε διάφορα φάρμακα για να αντέχει την πραγματικότητα, έφυγε από την ζωή στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 από καρδιακή προσβολή.