ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΟΥ ΣΑΛΒΑΝΤΟΡ ΝΤΑΛΙ
Ο Σαλβαντόρ Νταλί (11 Μαΐου 1904 — 23 Ιανουαρίου 1989) ήταν σπουδαίος Ισπανός ζωγράφος, από τους πιο γνωστούς του 20ου αιώνα, ενταγμένος στο κίνημα του υπερρεαλισμού για ένα διάστημα, περιβόητος για την εκκεντρικότητά του. Γεννήθηκε στο Φιγέρας της Καταλονίας, οι γονείς του είχαν κάνει πριν από αυτόν ένα αγόρι που ονόμαζαν Σαλβαντόρ και που πέθανε λίγους μήνες πριν γεννηθεί εκείνος, τον μεγάλωσαν με την ιδέα πως πρόκειται για την μετενσάρκωση του πεθαμένου τους παιδιού. Υπήρξε πολύ ιδιόμορφο παιδί και πάσχιζε να τραβάει την προσοχή με κάθε τρόπο. Όταν ήταν 16, πέθανε η μητέρα του από καρκίνο και ο πατέρας του παντρεύτηκε την αδερφή της. Ο Σαλβαντόρ από μικρός ζωγράφιζε και από τα 14 του έκανε έκθεση με δημιουργίες του. Σε ηλικία 18 ετών ξεκίνησε σπουδές στην Σχολή καλών τεχνών στην Μαδρίτη, έγινε φίλος με τον Μπουνιουέλ και πολύ στενός φίλος, (αρκετοί θεωρούσαν πως είχαν ομοφυλοφιλική σχέση), με τον ποιητή Λόρκα. Το 1926, λίγο πριν την αποφοίτηση του αποβλήθηκε από την σχολή και δεν πήρε ποτέ πτυχίο αφού δήλωσε πως κανείς καθηγητής δεν είναι ικανός να τον κρίνει και δεν παρέδωσε την πτυχιακή του εργασία. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε να παρατείνει τις σπουδές του και να συνεχίσει να παίρνει χρήματα από τον πατέρα του. Πήγε στο Παρίσι όπου μεταξύ άλλων γνωρίστηκε και με τον Πικάσο και άρχισε να ενδιαφέρεται για τον Σουρεαλισμό, ένα μοντέρνο της εποχής κίνημα που συνδύαζε την ψυχανάλυση, την πολιτική, τον ανορθολογισμό και το ασυνείδητο. Το 1929 συνεργάστηκε με τον Μπουνιουέλ στην εντελώς σουρεαλιστική ταινία μικρού μήκους «Ανδαλουσιανός σκύλος» ενώ το 1930 γνώρισε την γυναίκα της ζωής του, την Γκαλά η οποία ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερή του και σύζυγος του ποιητή Πωλ Ελυάρ. Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλενα Ιβάνοβα Ντιάκονβα, ήταν ρωσίδα που είχε πολιτογραφηθεί γαλλίδα, ιδιαίτερα δυναμική, αυταρχική γυναίκα, αχόρταγη για απολαύσεις, σεξ, λεφτά. Με τον άνδρα της δεν μπορούσε να έχει ότι επιθυμούσε ενώ στον Σαλβαντόρ βρήκε το κλειδί για τον παράδεισο που ονειρευόταν. Ο Νταλί δεν είχε πάει μέχρι τότε με γυναίκα, δεν ήθελε να τον αγγίζουν, εκείνη ήταν νυμφομανής και όμως τα βρήκαν πολύ όμορφα μεταξύ τους, εκείνη ικανοποιούσε τις ορέξεις της με πλήθος νεαρών ενώ εκείνος παρακολουθούσε και αυτοϊκανοποιόταν. Το 1932 η Γκαλά χώρισε τον Ελυάρ αλλά εξακολούθησε να κάνει σεξ ανά διαστήματα μαζί του, πάντα εν γνώσει του Νταλί, ο οποίος την παντρεύτηκε με πολιτικό γάμο το 1934 και με θρησκευτικό το 1958. Έλεγε για αυτήν: «Αγαπώ τη Γκαλά περισσότερο από τη μητέρα μου, περισσότερο από τον πατέρα μου, περισσότερο από τον Πικάσο και ακόμη περισσότερο από το χρήμα» . Η Γκαλά κατάφερε να τον μετατρέψει σε ένα τέρας υπερβολής και μεγαλομανίας, όπως ήταν εκείνη. Εξαιτίας της απαρνήθηκε και την φιλελεύθερη ιδιοσυγκρασία που είχε στα χρόνια των σπουδών του κι έγινε οπαδός του ολοκληρωτισμού. Για τις πολιτικές του πεποιθήσεις και καθώς θεωρήθηκε υποστηρικτής του Φράνκο, διαγράφηκε από το κίνημα του σουρεαλισμού. Η απάντηση του σε αυτή την διαγραφή ήταν: «Πώς έιναι δυνατόν, αφού: Σουρεαλισμός είμαι εγώ». Το 1936 εμφανίστηκε σε ένα συνέδριο σουρεαλιστών στο Λονδίνο φορώντας ένα παλιό σκάφανδρο και παραλίγο να πνιγεί καθώς τελείωσε τον οξυγόνο ενώ σε μια άλλη περίπτωση γέμισε τη Ρολς Ρόις του με 500 κιλά κουνουπίδια και ταξίδεψε από την Ισπανία στο Παρίσι.
Με το ξέσπασμα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου πήγαν στην Αμερική, εκεί η Γκαλά τον συμβούλευε για πως θα συμπεριφέρεται στους καλλιτεχνικούς χώρους, με τις εκκεντρικότητες του και τις συμβουλές της προβαλλόταν διαρκώς από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ενώ από την αρχή οι εκθέσεις του είχαν μεγάλη επιτυχία και έβγαζε πολλά χρήματα. Ζούσαν μέσα στην χλιδή και στην επίδειξη, και για να αυξηθούν τα εισοδήματά τους, η αχόρταγη Γκαλά τον έβαζε να κάνει διάφορες συνεργασίες σε ταινίες του Χίτσκοκ και της Ντίσνεϋ, να σχεδιάζει κοσμήματα, διακοσμητικά αντικείμενα, πορτρέτα πλούσιων και διάσημων Αμερικανών. Το 1942 εκδίδει το μυθιστόρημα-βιογραφία: «Η μυστική ζωή του Σαλβαντόρ Νταλί», ενώ μετά την έκρηξη της πυρηνικής βόμβας, ήταν ο μοναδικός που δεν στάθηκε στην καταστροφή και στην ανθρώπινη οδύνη μόνο είχε πει: «Τίποτε δεν είναι πιο ζωηρό από τις εκρήξεις των ατόμων που συγκρούονται». Το 1948 επιστρέφουν στην Ισπανία, ο Νταλί είναι πασίγνωστος ζωγράφος και τα έργα του πουλιούνται σε αστρονομικά ποσά. Αγοράζουν τον πύργο του Πούμπολ όπου κάνανε τα οργιώδη πάρτι τους και όπου ο Νταλί πλήρωνε για να έχει εκείνη νεαρούς ερωτικούς συντρόφους.ακόμη και σε μεγάλη ηλικία, μέχρι τα 70 της. Από το 1960 μέχρι το 1974 ο Νταλί εργάστηκε για την δημιουργία του μουσείου Γκαλά-Νταλί ενώ το 1982 ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος τον έκανε Μαρκήσιο. Τον ίδιο χρόνο πεθαίνει η Γκαλά, καταβεβλημένη από φάρμακα και ναρκωτικά που έπαιρνε για να παραμένει ή να νομίζει πως παραμένει νέα. Αυτός συντετριμμένος αποπειράται να αυτοκτονήσει. Η Γκαλά θάβεται φορώντας ένα πανάκριβο σύνολο γνωστού σχεδιαστή, όπως ήταν η επιθυμία της, εκείνος ζει μέσα στην θλίψη, περνάει ώρες στο μουσείο του παρατηρώντας ανθρώπους να παρατηρούν τους πίνακες του. Πεθαίνει από καρδιακό επεισόδιο το 1989 στην πόλη όπου γεννήθηκε, ο τάφος του σύμφωνα με την επιθυμία του βρίσκεται μέσα στο μουσείο, ανάμεσα στους πίνακές του και όχι δίπλα στην Γκαλά.