ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΟΥ ΠΑΜΠΛΟ ΠΙΚΑΣΟ
Ο Πάμπλο Πικάσο ( 1881- 1973) ήταν σπουδαίος Ισπανός ζωγράφος, επίσης χαράκτης, γλύπτης, μέχρι και ποίηση είχε γράψει, από τους σημαντικούς εκπροσώπους της τέχνης του 20ού αιώνα, συνιδρυτής μαζί με τον Georges Braque, του κυβισμού και με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη της μοντέρνας τέχνης. Γεννήθηκε στη Μάλαγα της Ισπανίας, στις 25 Οκτωβρίου 1881, ο πατέρας του ονομαζόταν Χοσέ Ρουίθ, ήταν καθηγητής σχεδίου και υπήρξε ο πρώτος δάσκαλος του. Ο Πάμπλο από μικρός έδειξε ταλέντο στο σχέδιο και σε ηλικία 14 ετών μπήκε στην σχολή Καλών Τεχνών της Βαρκελώνης. Έφυγε για την Μαδρίτη το φθινόπωρο του 1897 και έγινε δεκτός στην βασιλική ακαδημία του Σαν Φερνάντο, όμως αρρώστησε την άνοιξη του 1898 από οστρακιά και πέρασε την υπόλοιπη χρονιά αναρρώνοντας στο καταλανικό χωριό Όρτα ντε Εμπρο. Όταν επέστρεψε στην Βαρκελώνη, στις αρχές του 1899, ήταν άλλος άνθρωπος. Είχε παχύνει, μιλούσε καταλανικά κι είχε αποφασίσει να αφοσιωθεί στην δική του ζωγραφική αντί να εκπαιδεύεται σε σχολές ζωγραφικής. Επίσης αποφάσισε να χρησιμοποιεί το επώνυμο της μητέρας του (Πικάσο).
Το 1900 μετακόμισε στο Παρίσι και συγκεκριμένα στην Μονμάρτη στο κέντρο της καλλιτεχνικής ζωής. Τα έργα που δημιούργησε λόγω της ποικιλομορφίας τους αλλά και της μεγάλης χρονικής τους έκτασης χωρίζονται σε περιόδους. Από το 1901 έως το 1904 (Γαλάζια Περίοδος) άντλησε τις θεματικές τους από τη νυχτερινή ζωή του Παρισιού και χαρακτηρίζονταν από τη γαλάζια μονοχρωμία. Εκείνη την περίοδο γνώρισε και τη Fernande Olivier που υπήρξε μοντέλο του και σύντροφός του για επτά χρόνια. Το 1905 και μέχρι το 1907 πέρασε στη Ροζ Περίοδο, διατηρώντας την ίδια θεματολογία. To 1907 γνώρισε τον Georges Braque, με τον οποίο συνεργάστηκε τα επόμενα χρόνια στα πλαίσια της επινόησης και της διαμόρφωσης του Κυβισμού. Το 1911 γνώρισε την Eva Gouel με την οποία ήταν ζευγάρι έως τον θάνατό της το 1915. Από το 1912 έως το 1914 τα έργα του Πικάσο γίνονταν όλο και πιο γνωστά και στις διεθνείς εκθέσεις του Μονάχου, της Κολωνίας και του Βερολίνου, οι κυβιστικοί του πίνακες βρίσκονταν στην πρώτη σειρά. Οι πίνακες του από 1907 έως 1912 ανήκουν στην περίοδο του αναλυτικού κυβισμού ενώ από το 1912 μέχρι το 1915 στον συνθετικό κυβισμό όπου εξέλιξε και την τεχνική του κολάζ. Τα επόμενα χρόνια επέστρεψε σε πιο κλασικές μορφές, ασχολήθηκε και με την γλυπτική, πειραματίστηκε και με το κίνημα του υπερρεαλισμού. Το 1917, επισκέφθηκε τη Νάπολη και την Πομπηία και γνώρισε την χορεύτρια Olga Kokhlova την οποία παντρεύτηκε το 1918, ενώ το 1921 γεννήθηκε ο γιός τους Paulo. Το 1927 γνώρισε την δεκαεπτάχρονη Marie-Thérèse Walter, η οποία έγινε η κρυφή ερωμένη του, μετά από εφτά χρόνια απέκτησε μία κόρη μαζί της, την Maya. Το 1930 εγκαταστάθηκε σε έναν μικρό πύργο βορειοδυτικά του Παρισιού όπου έστησε ένα εργαστήριο γλυπτικής και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την δημιουργία τρισδιάστατων έργων. Το 1936 ταξίδεψε στη Μουζέν, κοντά στις Κάννες, και ανακάλυψε το χωριό Vallauris, ένα σημαντικό κέντρο κεραμικής κατά την αρχαιότητα, πράγμα που τον ώθησε να ασχοληθεί τα επόμενα χρόνια με την κεραμική. Την επόμενη χρονιά δημιούργησε τον μνημειακό πίνακα Guernica, μια απεικόνιση του Γερμανικού βομβαρδισμού της ισπανικής πόλης, στο οποίο περιγράφεται η απανθρωπιά, η βιαιότητα και η απόγνωση του πολέμου. Το 1943 γνώρισε τη νεαρή ζωγράφο Françoise Gilot με την οποία απέκτησε τον γιό του Claude (1947) και την κόρη του Paloma (1949). Το 1954 δημιούργησε τα πρώτα πορτρέτα της Jacqueline Roque την οποία παντρεύτηκε το 1961. Την επόμενη χρονιά αγόρασε μια αρχοντική κατοικία του 19ου αιώνα πάνω από τις Κάννες, όπου διαμόρφωσε ένα εργαστήριό και δεχόταν τους φίλους του. Πέθανε στη Μουζέν, στις 8 Απριλίου του 1973, μια μέρα που είχε στο σπίτι καλεσμένους για δείπνο. “Πιείτε για μένα, πιείτε στην υγειά μου, ξέρετε ότι εγώ δεν μπορώ να πιω πια.” ήταν τα τελευταία του λόγια.