Ο Τζαλ’αλ’Αντίν Ρουμί (30 Σεπτεμβρίου 1207 - 1273) ήταν Πέρσης ποιητής και δάσκαλος θεολογίας και δικαίου με μεγάλη επιρροή στον μουσουλμανικό μυστικισμό. Γεννήθηκε το 1207 στην Περσία, κοντά στα σύνορα με το σημερινό Αφγανιστάν. Ο πατέρας του, ήταν φημισμένος θεολόγος, από αυτόν έλαβε την αρχική του μόρφωση. Ήταν 18 όταν για να ξεφύγουν από τις επιδρομές των Μογγόλων μετανάστευσαν σε διάφορες περιοχές μέχρι που κατέληξαν στο Ικόνιο (σημερινή Κόνια Τουρκία). Πέθανε ο πατέρας του όταν ήταν 24 και ο Ρουμί τον διαδέχτηκε ως καθηγητής θεολογίας στο διδασκαλείο που διατηρούσαν. Σύντομα έγινε πολύ φημισμένος και αξιοσέβαστος δάσκαλος καθώς ήξερε ελληνικά, εβραϊκά και αραβικά, είχε μελετήσει αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους και είχε μυηθείς στις μυστικές διδασκαλίες των σουφί, μιας εσωτερικής έκφρασης του ισλαμισμού. Για έναν αληθινό Σούφι, η αγάπη είναι εμπειρία θανάτου, θανάτου του εγώ. Το λιώσιμο της καρδιάς μέσα στην Αγάπη, σημαίνει το τέλος της προσκόλλησης στην κοινωνία, στη φήμη, στις επιφανειακές σχέσεις. Ο Ρουμί δίδασκε αυτή την ένωση μέσω τη αγάπης με τον Θεό, αλλά δεν την έχει ζήσει. Μέχρι που εμφανίστηκε ο κατάλληλος άνθρωπος για να εκπληρώσει την δίψα του για Ένωση. Πρόκειται για τον Σαμς, έναν δερβίση, στον οποίο ο Ρουμί αναγνώρισε τον Αγαπημένο. Για χάρη του εγκατέλειψε διδασκαλείο, μαθητές, οικογένειά για να τον ακολουθεί όπου κι αν πάει. Ανήσυχοι οι μαθητές για την «κατάντια» του δασκάλου, ο οποίος είχε γίνει η σκιά του Σαμς και δεν ζούσε παρά μονάχα γι’ αυτόν, παρασυρμένοι από ζήλια και φθόνο εξαφανίζουν τον Σαμς. Ο Ρουμί είναι τόσο απελπισμένος που πέφτει σε βαθιά μελαγχολία. Οι μαθητές του υποκύπτουν στην βουβή στεναχώρια του και φέρνουν πίσω τον Σαμς αλλά λίγο αργότερα τον εξαφανίζουν και πάλι, τούτη την φορά με μόνιμο τρόπο. Ο Τζαλ αλ Αντίν Ρουμί μεταμορφώνεται από διδάσκαλο του Κορανίου, μυστικό Σουφί και σπουδαίο θεολόγο σε έναν απελπισμένο ερωτευμένο άντρα. Ξεκινάει να καλεί μουσικούς στο σπίτι του και υπό τους ήχους μουσικών οργάνων της ανατολής, τραγουδάει και χορεύει και πίνει και γράφει ατελείωτους στίχους για τον Αγαπημένο ενώ στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό του, μερικές φορές για μερόνυχτα ολόκληρα. Από αυτόν προήλθε το τάγμα των στροβιλιζόμενων Δερβίσιδων. Η συλλογή ποιημάτων που δημιούργησε είναι ένα κολοσσιαίο έργο αποτελούμενο από χιλιάδες στίχους γραμμένους σε κατάσταση μέθης και έκστασης. Ο Τζαλ αλ Αντίν σταδιακά ξεφεύγει από την οδύνη υποστηρίζοντας πως κατέκτησε την πνευματική ένωση με τον Αγαπημένο. Πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου του 1273, μια παγωμένη αυγή, την αυγή του θανάτου, όπως ο ίδιος την ονόμασε.