Οι χρονιές 1814 και 1815 ήταν δημιουργικές για τον Σούμπερτ αλλά χωρίς καμία επιτυχία. Τα επόμενα χρόνια υπήρχαν πολλές διακυμάνσεις στην ζωή του, άλλα ήταν δημιουργικά και είχε κάποιες επιτυχίες, άλλα ζούσε μέσα στην κατάθλιψη και την φτώχεια. Σταδιακά γινόταν δύσκολος και απόμακρος με ευχάριστες νότες στην δύσκολη ζωή του τις λιγοστές εκτελέσεις των έργων του και κάποιες βραδιές που ονομάστηκαν Σουμπερτιάδες, επρόκειτο για φιλικές συγκεντρώσεις που παιζόταν μονάχα η μουσική του. Από το 1822 άρχισαν να παίζονται έργα του για το ευρύ κοινό και απέκτησε υπόσταση στη μουσική ζωή της Βιέννης. Προσβλήθηκε ωστόσο από σύφιλη τότε που η σύφιλη ήταν θανατηφόρα και ανίατη. Αυτή την περίοδο σημείωσε πως πρέπει να δέχεται τόσο τον σωματικό όσο και τον ψυχικό πόνο ως αναγκαίο για την δημιουργικότητα. Από το 1825 κέρδισε κάποιες διακρίσεις, είδε έργα του να εκτελούνται και να κερδίζουν το κοινό και τους κριτικούς, γεγονός που ανύψωσε για λίγο το ηθικό του. Το 1827 δόθηκε προς τιμήν του ένα κονσέρτο ενώ το 1828, στις 19 Νοεμβρίου, πέθανε καθώς στην κλονισμένη του υγεία προστέθηκε ο τυφοειδής πυρετός. Είχε πλήρη συναίσθηση μέχρι τέλους και 5 λεπτά πριν πεθάνει είπε: «Ιδού, ιδού το τέλος μου».
Ο Σούμπερτ ήταν εξαιρετικά παραγωγικός σε όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του και συνέθεσε περισσότερα από εξακόσια έργα, ωστόσο δεν είχε συνειδητοποιηθεί η μεγαλοφυία του, ούτε είχε αναγνωριστεί το ταλέντο του αφού το μεγαλύτερο μέρος των συνθέσεών του δεν εκδόθηκε και αρκετό ούτε καν εκτελέστηκε μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα.