|
Ανίς Κολτζ
ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ |
|---|
2 επιλεγμένα ποιήματα(μτφ απο Γαλλικά)Εσωτερικοί ΓαλαξίεςΟ ήλιος δεν μπαίνειστα ποιήματά μου Ένα πολικό φως βασιλεύει εκεί παγετώδη αιχμηρό Τυφλώνοντας σαν λέιζερ Κάθε ποίημα Που γράφω υπήρχε πάντα Ταξιδεύοντας με το φως Το συλλαμβάνω Στέλνοντας δονήσεις με τα χορτάρια του αγρού Το ποίημα είναι υπνοβάτης προχωράει μπροστά με τα μάτια κλειστά Ζει στην αναπνοή της γης διασφαλίζει ότι το όνειρο επιμένει Ακόμη και αυτές τις λίγες στιγμές στην άκρη του κόσμου Το ρεύμα της ζωής που με διασχίζει χωρίς επιστροφή Όταν βυθίζομαι στον εαυτό μου Βλέπω ολόκληρη τη γη Να γυρίζει στο αίμα μου Ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει στα όνειρά μου Τροχιές λέξεων περιγράφουν μια παράξενη ποίηση - Έχω εσωτερικούς γαλαξίες Το σύμπαν μειώνει Καθεμία από τις λέξεις μου Αφιερώνω τα ποιήματά μου σε όλους που δεν καταλαβαίνω Σε όλους όσους υπάρχουν Και τους οποίους δεν βλέπω Τα αφιερώνω στη σιωπή Που βρίσκεται στο βάθος κάθε συντριβής Στο λευκό των ποιημάτων μουΣτο λευκό των ποιημάτων μουΠεθαίνω Ντυμένος με γράμματα αλφαβήτου Συνοδεύω τον εαυτό μου στον τάφο Η λέξη που γράφω γίνεται μια άλλη λέξη Πώς περιγράφει η κραυγή τη σελίδα Τα δόντια μου αγριόγατας τρίζουν Κάθε ποίημα είναι ένα σημάδι των νυχιών μου Απόγευμα πλησιάζει ο θάνατος Αλλά στο τραπέζι το ψωμί μας προσκαλεί να υπάρχουμε Κατανάλωσα τον πατέρα μου και τη μητέρα μου οι εραστές μου Μια χειρονομία ανά αιώνα ήταν αρκετή για να καταβροχθιστούν Η νεκρή μου μητέρα δεν ξεκουράζεται–– περπατά στο σώμα μου παλεύει με μένα έτσι όπως ο Ιακώβ και ο άγγελος του Τραγουδάω γι 'αυτήν–– για όλα αυτά που περνούν όπως τίποτε περισσότερο Μέσα από τα φιλιά της η μητέρα μου με αναπνέει στην άβυσσο της Φρουρεί το χαμένο μέρος μου Λευκαίνει τα λόγια μου και τα μαλλιά μου Το αστέρι οδηγός μου ποτέ δεν έφτασε Ενώ ο κομήτης της νεκρής μητέρας μου φλέγεται Με εκμηδενίζει και παντού γύρω μου Σχεδιάζω τον εαυτό μου στη γη με το δέντρο Βλέπω το θάνατό μου ανάμεσα στους κορμούς που πέφτουν σαν αδέλφια Και το σώμα σου–– γη να ζήσει να πεθάνει Με την λέξη που έγινες από τα δεινά μου Επιτρέψτε μου να κατανοήσω αυτό που δεν καταλαβαίνω–– στην άκρη του ποταμού ο θάνατος με γυαλίζει με πέτρες Η βροχή δεν με σβήνει Εάν πετύχει να με ξαπλώσει στο έδαφος σαν ένα υπέρ ώριμο χωράφι Σηκώνομαι ξανά άγριο γρασίδι κατά μήκος του δρόμου |